ေလာင္းရိပ္မိတဲ့အပင္ငယ္

ရြာအ၀င္ ကြင္းဟိုစပ္မွာျဖင့္

တစ္ပင္တည္း ထီးေထာင္မတ္ပါတဲ့

ဤပေညာင္ ကိုင္းခက္ပြင့္ေတြက

၀ိုင္းယွက္တင့္ အားမာန္လွစ္ေသာေၾကာင့္

သူငါမ်ား ခိုကာနားေစရာ

ေအးခ်မ္းသာ အရိပ္စစ္

မိတ္ျဖစ္တာ ၾကာေပလည္း

ေနေရာင္ျခည္ ကင္းကြာေ၀းေစမက

ေလမိုးဒဏ္ ေဘးကာဆီးသမို႕

ပေညာင္ေျခ ပင္ကေလးမွာျဖင့္

ေလမိုးေန ေကာင္းစြာမရေသာေၾကာင့္

ေလာင္းရိပ္မိ ႏြမ္းရိေခြ…..။


သို႕ေပမယ့္ အပင္ငယ္

အစဥ္ကြယ္ မာန္မေလ်ာ့ပါဘူး

ႏြမ္းဖတ္ယိုင္ ပင္ငယ္ျဖစ္ေပလည္း

စိတ္ဓါတ္ခိုင္ ပင္စည္မတ္သမို႕

ထိုးကာထြက္ ပေညာင္ခက္ၾကား

အေခါင္ထက္နားမွာ သီးပြင့္ေ၀ရွာေပါ့

ႀကီးျမင့္ေ၀ျဖာတဲ့ သူ႕ဂုဏ္အင္ကို

ပေညာင္အို ေလာင္းရိပ္မိုးမိသူ

သ႑ာန္တူ မိခင္ဖတို႕မွာ

ဖံုးလႊမ္းကာ ပီတိေ၀ရွာေပါ့

သီရိေဂဟာ အိမ္ေဆာင္နန္းမွာ

ၿပံဳးရႊင္လို႕လန္း…..။

6 comments:

mgngal said...

ကဗ်ာေလးဖတ္ျပီး အားေတြရွိလာတယ္ဗ်ာ။
မိဘေတြ ဂုဏ္ယူရတဲ့ သားေကာင္းသားျမတ္ ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားႏုိင္ပါေစဗ်ာ။

WWKM said...

ကဗ်ာေလး ေကာင္းတယ္ ကို၀ႆန္ဦး။
အားေပးသြားတယ္ေနာ္။

တားျမစ္ ထားေသာ... said...

ေလာင္းရိပ္မိသူ
အၾကင္လူ
ေမတၱာေလာင္းရိပ္ ျဖစ္ေစေသဝ္။

*************

ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်။ မ်က္ဝန္းထဲအထိ ပံုရိပ္ေတြ ျမင္လိုက္ရတယ္။

winlatt said...

ေကာင္းပါေပ့ ေမာင္၀ႆန္
မာန္မေလွ်ာ့ အပင္ငယ္လို
ဘယ္အရြယ္ ဘယ္လို ေရာက္ေရာက္
ေမာင္ တစ္ေယာက္ ဂုဏ္အင္ျမင့္ရင္ျဖင့့္
ေမာင့္မိဘ ဂုဏ္ေတြ၀င့္မယ္ပ
က်က္သေရဆင့္ကာတိုးလိမ့္မယ္
ေရွ႔ဆက္၍လွမ္း....။

ein said...

ေမတၱာေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာ ခို၀င္သက္ေရာက္နိုင္ပါေစ၀ႆန္...

လင္းဦး(စိတ္ပညာ) said...

ကဗ်ာေလးကိ ုလာခံစားတာပါ။ ေကာင္းပါ့