နံနက္ခင္းေလး

ပုရစ္ဖူးေ၀တဲ့ ေႏြဦးေလအေ၀ွ႔မွာ

ယွက္တြယ္ယုယ သမုဒယအခ်ိဳေတြကို

ခံုမင္စြာစားသုံးမိေနရင္း…..

အရာရာ အနိစၥ စိတ္မခ်စရာေတြခ်ည္းပါပဲလားဆိုတဲ့

အသိေလးတစ္ခုနဲ႔……

အတိတ္က အရာမ်ား အနိစၥပါတကားလို႔ေတြးကာ

အေတြးတပူပူနဲ႔ ေဘးလူေတြမသိေအာင္…..

မျပင္မဆင္ မျခယ္မသ

ရင္ခြင္မွာ တကယ္လွတဲ့

ငယ္စဥ္ဘ၀ရဲ့ ထာ၀ရတရားေတြ

စိတ္အစဥ္မွာ အရိပ္ထင္ကာေနေပမယ့္လဲ…..

ဪ…..အခုေတာ့

ၾကည့္သမွ် သိသမွ်

ထိသမွ် ၿငိသမွ်

တစ္စတစ္စ ခဏခဏ

တသသ လြမ္းကာ.....

ဘ၀ဆိုတဲ့ေရျပင္က်ယ္

လႈိင္းထန္ထန္ ေလွလူးလူး ေနစူးစူးမွာ…..

အသိတရားႏုႏု ဘ၀မုန္တိုင္းထန္ထန္နဲ႔ေတြ႕မွ

အမွားေတြကို

မလိမ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးအေမရယ္

အေမ့ရဲ့ႀကိမ္ဒဏ္ကမွေတာ္ေသးတယ္…..

သားရဲ့ဘ၀မွာ

အေျဖညွိမရတဲ့ ပေဟဠိညေတြ မ်ားလွပါၿပီ….

ေရမထိပန္းလို ေၾကြညစ္မႏြမ္းလိုပါဘူး

ပင္ျမင့္ပန္းလို အစဥ္သျဖင့္လန္းလိုပါတယ္အေမ…..

ဒါေၾကာင့္မို႔…

မိုင္ေပါင္းရာခ်ီ ျပန္ေျပာင္းကာမေရႏိုင္တဲ့

အမ်ိဳးေသြးဖယ္ကြာ ဟိုးအေ၀းနယ္ရြာမွ

မေႏွးအျမန္ အေျပးျပန္ကာလာႏိုင္မယ့္

ျမဴႏွင္းေ၀ေ၀ ႐ႈခင္းေတြလွေနမယ့္

တစ္ခုေသာေန႔ရဲ့

နံနက္ခင္းေလးကို အျမန္ေရာက္ပါရေစေတာ့လို႔

ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္အေမ…….။ ။